اثر دفورمیتی ژنوواروم بر افزایش نوسانات پوسچر و افزایش ریسک افتادن

سابقه و هدف: هرگونه اختلال در کنترل تعادل موجب افزایش ریسک آسیب دیدگی هنگام فعالیت های ورزشی می گردد. دفورمیتی زانو نظیر ژنووالگوم و ژنوواروم می تواند موجب برهم خوردن خط جاذبه در مفاصل اندام تحتانی شده و اختلال کنترل تعادل ایستا و پویا گردد. هدف این مطالعه بررسی اثر دفورمیتی های ژنووالگوم و ژنوواروم بر شاخص های تعادل ایستا و پویا طراحی بود.   مواد و روش ها: 90 دانشجوی دختر برحسب وضعیت زانویشان در یکی از سه گروه ژنووالگوم (30 نفر)، ژنوواروم (30 نفر) و کنترل (30 نفر) قرار گرفتند. شاخص های تعادل کلی، طرفی و قدامی- خلفی در وضعیت های ایستا و پویا و همین طور شاخص ریسک افتادن با استفاده از دستگاه سنجش تعادل بایودکس سه بار اندازه گیری شد و میانگین هر یک ثبت گردید.   یافته ها: هیچ تفاوت معنی داری بین گروه ها از نظر شاخص تعادل کلی و قدامی- خلفی بین گروه های آزمایشی مشاهده نگردید، در حالی که شاخص تعادل طرفی به طور معنی داری در گروه ژنوواروم نسبت به گروه کنترل افزایش نشان می داد (05/0 p< ). ریسک افتادن نیز در گروه ژنووارم در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش داشت (05/0 p< ). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که اختلال مکانیکی ناشی از دفورمیتی ژنوواروم می تواند منجر به بر هم خوردن شاخص های تعادل طرفی در وضعیت های ایستا و پویا گردد. این نتایج اشاره می کند که وجود دفورمیتی ژنوواروم می تواند منجر به افزایش نوسانات پوسچر طرفی گردد و موجب افزایش ریسک افتادن فرد گردد. این یافته، باید در فعالیت های ورزشی افراد مبتلا به دفورمیتی ژنوواروم مورد توجه قرار گیرد